Oto moja recenzja, zamieszczona też na Filmwebie:
"Nadzieja" nie jest najgorszym filmem... zwłaszcza na początku, kiedy to ogląda się go
dosyć przyjemnie i z nadzieją właśnie, że gdy akcja się rozwinie, dowiemy się dlaczego...
Na koniec okazuje się jednak, że jest to film bez sensu. Kompletnie nie wiadomo o co w
nim chodzi... No, niby wiadomo - zwłaszcza, jeśli ktoś potrafi myśleć, ale konia z rzędem
temu, kto wie tak naprawdę i do końca. Od początku miałem (coraz mniejszą) NADZIEJĘ,
że na koniec wszystko zostanie wyjaśnione. Stąd zapewne tytuł filmu - widz przez cały
film ma nadzieję... ale, że nadzieja matką głupich... Głupi byłem, że straciłem czas.
Gdyby Franciszek chciał tylko naprawienia zła i to bez krzywdzenia złodzieja, to po prostu
nie dopuściłby do kradzieży, bo przecież wiedział o niej wcześniej, zapewne z podsłuchu
(po co on to robił?). Wiedział, bo przecież specjalnie pożyczył kamerę z funkcją zdjęć
nocnych i zaczaił się w nocy w kościele. Żądał też zwrotu identycznego samochodu, ale
wiedział przecież o tym, że mu ten samochód wysadzą - mógł do tego nie dopuścić... itd.
Mógłbym tak pisać jeszcze długo, ale już i tak dość czasu zmarnowałem na oglądanie
tego gniota. No może "gniot" to za mocne słowo, bo gdyby scenariusz był tylko odrobinę
bardziej logiczny, gdyby na koniec wyjaśniły się pobudki Franciszka, gdyby nie kłopoty ze
słyszalnością w niektórych fragmentach (albo aktorzy mamroczą i nie wiedzą, co to jest
szept sceniczny, albo dźwiękowcy byli słabi) i gdyby gra Rafała Fudaleja była odrobinę
lepsza, oceniłbym ten film dwa razy wyżej. Za dużo jednak tych "gdyby", dlatego moim
zdaniem film zasługuje na ocenę nie wyższą, niż 4/10.

to historia nietypowego szantażu. Film zaczyna się dramatycznym wypadkiem a wszystko rozgrywa się bez słów. Od samego początku oglądania nasuwa się pytanie: o co właściwie chodzi w "Nadziei"? Reżyser razem z scenarzystą podsuwają nam tu tropy metafizyczne. Dezorientował mnie tu brak jasno określonej konwencji obrazu. Atutem filmu jest z kolei kilka solidnie skonstruowanych postaci. Mnie przekonała sylwetka, co prawda tragiczna- osadzonego w więzieniu Michała, brata Franciszka. Mężczyzna rozdarty między poczuciem winy a przekonaniem o słuszności popełnionej zbrodni, pogrąża się w beznadziei i rezygnacji. Zaś główny bohater, anemiczny, bez przerwy moralizujący. Ma się ochotę zrzucić gówniarza ze schodów. Jest on jednak świadkiem kradzieży obrazu a złodziejem okazuje się człowiek wpływowy, właściciel galerii i znawca sztuki. Powinien spędzić resztę życia w więzieniu, ale ktoś daje mu ostatnią szansę...